Cefakâr diyorum çünkü adını söylemek…
her hecesi amansız bir kor dudaklarımda
her harfinde aylardır şimşeklerle yarıştım
zindanlara karıştım, ölümlerle tanıştım!..

oysa cefakâr! ben baştan başa Kevser akan,
gül kokan bir sevginin filiziyim
hangi umut çiçeğidir bilmem,
gözlerin uzanır da gönlüme cefakâr
derinden bir ok saplanır bağrıma.

artık eskisi gibi bakmıyorsun gözlerime,
oysa gözlerinde sonsuz bir umut otururdu cefakâr,
binlerce gökkuşağı olurdu kirpiklerin.
güneş çehrende değil
sen güldükçe ruhumda güller açtırırdı

işte o ruh sensizlikten
feryatlar içinde ızdırap çekiyor.
Neydi beni senden soğutup ayrı koyan neydi?..
sana mutluluk sunmadım mı?..
dualar bıktı da ben bıkmadım cefakâr…
Ben bu kadar cefaya lâyık mıyım cefakâr…

yasını tutuyorum mazideki günlerin
yıkılmış divaneler gibiyim sokaklarda
amansız bir ızdırap üflüyor umutlar
kederler yıpratıyor dram seyyahı bedenimi,

önümde sensiz geçecek günler var belki
hiç kimsenin bilmediği bir keder yaşıyorum,
kare kare ömrümü belirleyen
hatırladıkça yanıp tutuştuğum sensizlik
sen orada umutla gülümsüyor gibisin
ama ben burda damla damla eriyip akıyorum,

yine de ömrümün sonu da gelse,
sonunda bir gün de olsa sana kavuşmak,
ben o günü hep bekleyeceğim.

Olurda ecel senden önce gelirse
hatıra kalsın diye bırakır da ruhumu
mahzun bir bakış gibi boyun büker
mahşerde yine seni beklerim…
maziyi kalbimden nasıl sileyim cefakâr!…

14.07.2004