Bir kiş ayi dogmuşum
zemheri mi
gücük mü
yili günü belirsiz.
Höllüklere sarilip
beşiklerde büyümüşüm
Ölüm kokmuş
eşik aralarinda poyrazin ninnisiyle
kulaklarimi doldurmuşum
agitlarin
türkülerin yanik sesiyle.
Gün almişim yaşam yolunda
gözlerim dünyayi dört duvar görmüş
Avutamamiş açligimi
ne sazin telleri
ne tatli gülüş.
Ben evde öksüzken
babam maden ocaginin babasiymiş
anam topragin anasi
Birakmamiş yakami
zatüre, tifo, kizamik
başimin belasi.
Sonrasi gözümün önünde
aci bir film
Üstüne, üstüne gittim
ama şans işte
gelmedi ölüm.
Çok koştum sigir peşinde
gözlerim tezek oldu
ellerim çali
ürettim tadamadim
kaymagi, bali.
Anam, Kürtçe türküler söylerdi
aglardi sik, sik
Kurtuluş gerekti
kitaplarda aradim tatli bir işik
Çok şeyler ögrendim
kendimi buldum kitaplarimda
kendimi tanidim.
Umut doldu içime
biraz daha ilerledim
adim, adim.
On beşimde yalnizdim
kalmamişti kimsem
Alişamadim ilk yillar
aptal miydim
sersem miydim
bilmem ki ne desem.
Kendime geldim sonra
gün gün, ay, ay
ve başka şeyler düşledim
elimin içindeyken
köşk, saray.

Yaşam bir cevher
kiymetini bilene
Çok şeyler tanidim
çok şeyler gördüm
bazen çaresizdim
görerek kör oldum
içim kan agladi
kahrimdan öldüm.
Aşkini da tattim yalan dünyanin
kara sevdasini da
Başka sevdalar da vardi
bunlarin yaninda
Kara sevdayi gizledim
sevilmemek korkusuyla
ama kin beslemedim
içimde sakladim
en güzel kokusuyla.
Zaten gizlemek zorundaydim
diger sevgileri
Gençlik hevesi degil
kalbimde başkaydi
onlarin yeri.
Onlar, beni sevmek
beni bilmekti
Beraber aç kalip
bir zeytin tanesini
beraber yemekti.

Gün günü kovdu
yaş yirmisini aşti
geldim bu güne
Yarini düşlüyorum
hasret degilim düne
Kalmadi izi şimdi
ne çocuksu özlemlerin
ne kara sevdalarin
Elveda dünüme
ve bugünüme
merhaba yarin.