hayatın zorunlu kaderini yaşıyoruz istemeden de olsa,
her an yeni bir heyecan, yeni bir aşk arıyoruz.
ve sonra ayrılığın amansız acısını yaşıyoruz
mutlu da olmuyoruz değil hani,
oluyoruz da olmasına, dedim ya hayatın zorunlu kaderi
bizi yine yalnızlığın ve umutsuzluğun karanlık kucağına atıveriyor.
sevmeyi özlüyoruz kimi zaman,
kimi zaman nefret ediyoruz sevmekten.
bir dost bile yetiyor bazen acını gidermeye,
bazen dünya bile çaresiz.
dengesizlikler içinde,
acılar içinde,
mutluluklar içinde,
geçip gidiyor,
geçip gidiyor ömür…

Bodrum – 22.01.2003