Hani bir nehir olmak geçer ya insanın içinden
Bazen Fırat olur bazen de Dicle’yi düşünürüm seninle
Ama hep akmak isterim Kızılırmak gibi sonsuzluğuna

Yalnız bir kente seninle hayat vermek gibi bir şey bu

Rüzgar alır götürür ya dalından düşen bir yaprağı
Umudun sesi yükselir bu garip kentin caddelerinde

Düşer ya yeryüzüne bir yağmur damlası apansız
Olabilirliliği anımsatır bana hep yokuşlar

Voltada olur ya insan elleri başında ve diz çökmüş
Düşünme ihtimali kaybolur ya birer birer başka şeyleri
O an yabani bir gül olup çıkmak isterim duvar dibinden

Kopar al beni gülümseyerek ve hep umarak

Antakya – 24.06.2006