Ben alamancı çocuğuyum
mahsulüyüm gurbetliğin
alamancıyım olmasına
ama gakkoş derler soyuma
elazizli sofi bekir’in torunuyum
harput kadar anadoluluyum

on yaşinda gelmişim
aglayarak gelmişim
vatan nedir o gün bilmişim
bulutlarin arasindan el sallarken sevdiklerime

gri gecelerde, vardiye gecelerinde
annemin yoklugu suskun yüregimde
kulagima fisildarken gurbet melekleri
çan sesiyle uykuma pusu kurdu gurbet

mark vardi almanyada, türkiyede olmayan
anlamiştim.
marka boyun egmek vardi
bir de grisine dumanli fabrikalarin
sesine alamanin
acisina gurbetligin
ve boşluguna zamanin

Boş zamani dolduran samimi tebessümler de vardi elbet
yalniz degildik.
gurbetligi azaltan
başka insanlar da vardi anadoludan
hasan vardi ridvan vardi
gri bulutlara renk akitan kardeşlik vardi
anadoludan feyz almiş yüreklerimiz vardi
paylaşmak vardi
her yer anadolu olabilirdi
tek şart, kalbe işledigi nakiş yok olmamali
kök salmali yeni nesillere
yeniden yeşermeli halaylarla
dile gelmeli baglamayla
yunusla mevlanayla
tavaf etmeli gezegeni ebedi

hamd olsun anadolum
sen olmuşsun kilavuzum
and olsun anadolum
seninle dogdum hep sana varir yolum

Freiburg – Temmuz 2002