Günler koşuyor istirap rayinda
Geceye, geceye…
Dilenci bir dilim ekmek peşinde,
Hasta son deminde.
Yine de mesut anlarin
Rüyasi çekiyor insanlari
Hayata… hayata…
Keder doluyor içimize
Her saat, her dakika,
Neş’eyi göremedigimiz oluyor
Seneler boyu…
Bunun da zevki başka.
Ufuk mavisi ümitler piril piril
Hoş bu dünya.

Uzunköprü – 02.03.1951
Kaynak: Kara Sevdam Ak Özlemim