Bir yaz gecesiydi, bizim sokakta
Güzel bir ayışığı vardı…
Dört oğlan, yedi kız
Onbir kişiydi…

Saklambaç oynadınız mı siz de çocukken?
Bu da soru mu, elbet oynadınız.

Onbir kişi, onüç-ondört yaşlarında
Kimimiz kısa pantalonlu, kimimiz çocuk
Ağaç arkalarında, köşe başlarında
Saklanıverirdik teker teker…
Kırmızı entarisi beyaz puvanlı
Bir kız vardı içimizde
İnanın ki ismini bile unuttum!
ޞeker mi şeker…
İlk öpüşmem o kızla oldu benim
Saklambaç oynadığımız bir gece
Herkes bir köşeye sinince,
Onunla aynı yere saklanmıştık…

Görülmemek, duyulmamak tatlı şey
Hele korku… gizliliğin lezzeti…
Nefesimiz birbirine karışıyordu
Etime dokunuyordu eti…

Hiç de öpüşmek niyetimiz yoktu
Yoktu ama, ya o tatlı gizlenme.
Bir ateşi körüklüyordu içerden
Ne oldu, ne olmadı… bilmiyorum
İçimde bir gıdıklanma oldu birden

Önce elini tuttum… sonra omuzlarını
Aaah!… o fısıltı halindeki gizli itiraz.
-Yapma ne olursun bir gören olur.
-Hayır! kimse görmez… beri gel biraz!

Bilmezdim sevgilinin dudaktan öpüldüğünü
Dudaklarım hafifçe yanaklarına değdi.
Parmaklarım göğüslerine.
Bu bir öpüş değil, başka bir şeydi…

Saklambaç oynadınız mı siz de çocukken
Sizin de ilk öpüşünüz böyle mi oldu?
Nere gitti o ışıklı geceler?
Kırmızı entarisi beyaz puvanlı kız
Ne oldu?

Kırmızı entarili kızın
ޞimdi başka elbiseleri vardır.
Evlenmiştir, hanım hanımcık olmuştur.
Çocukları vardır:
Anneleri kadar şirin… tatlı… yaramaz…
Çocuklarını sever, kocasını sever…
Saklambaç oynadığımız günleri hatırlamaz