Sadece kana bulanmış
gök mavisi düşlerimi aldım yanıma
Seni ve o çok sevdiğimiz şarkımızı
orada olduğu gibi
masanın üzerinde bir kağıt
ve hiç dokunulmamış bir kalemle başbaşa bıraktım
oysa sana yazacağım son şiirim olacaktı
o hiç dokunulmamış kalem ve kağıt
ama nafile;
azrail benden önce davrandı
yazamadan sana kana bulanmış aşkımı,

ne çıkar artık
şiirler de anlamını yitirmiş bir bir,
gördüğümüz düşler, gökmavisi,
birden cehennem ateşine dönüşmüş

sen şimdi uykunun en tatlı yerinde uyanıp
anımsar mısın azraille buluşmamı
masanın üstüne öylece kapanmış
derin okyanuslarda boğulurken.

belki bir gün
sonbaharın bir yerinde
oyuncak hasretiyle yanan bir çocuk misali
masanın üzerindeki kağıt ve kalem gelecek aklına
neden boş olduğunu düşüneceksin kağıdın
kaleme neden dokunulmadığını
çok istemiştim oysa sana son şiirimi yazmayı
ne çare ki
azrail geçit vermedi bu kez

evet çok zamansız oldu gidişim
sana sunacağım öyle güzellikler vardı ki
içimde adeta sana susamış bir sevda yanığıydı,
tüm yaralarımı açmış sana koşarken
bir kağıda bir kaleme
ve bir eski masaya yenik düştüm…