ޞu an nerdeyim biliyor musun?
Gözlerini kapat.
Bulunduğun yeri, bulunduğun anı unut.
Kulağına gelen seslere sağırlaş.
Gördüklerini unut.
Sadece hayal et.
Sonsuzluğu düşün.
Düşüncelerin ıpıssız bir çöle dönüşsün.
O çöle bir baraka kur.
Kapısını aç, korkma!

Yerde oturup saz çalan birini görüyor musun?
Onun yanına diz çöküp otur,
Bana benzemediğine aldırmadan.
Gözlerini hiç ayırma, gözlerinden.
Başını yasla onun omuzuna,
Tereddüt etme.

Ne çaldığını duyuyor musun?
Ne çalarsa çalsın, boşver.
Sadece derin bir sessizlikle dinle.
Müziğin ritmine ver kendini,
O sonsuz çölde, o küçüçük barakada.

Önündeki kedinin sana doğru gelip
Kucağına oturuşuna aldırış etme.

Penceredeki kuşu da unut.
O da senin gibi müziğin ritminde.

Ben olduğumu sanıp
Hareket etme,
Kapıdan gireni görünce.
Çamurlu ayakkabılarına bak.
Ama sorma ona,
O kadar çamurun nerden geldiğini.

Arkasındaki çoçuğu gördün mü?
Gözleri ağlamaklı sana bakıyor.
Sen ona bakarken; gülümse.
Gülümse ki bilsin senin mutlu olduğunu.
Bilsin ki içeride huzur var.
Bilsin ki gelsin içeriye, korkmasın.
Hatırlıyor musun,
Sen de onun gibi korkuyordun,
İçeri girerken.

Başını hafifçe sağa doğru çevirirsen
Görebilirsin yanındaki yaşlı teyzeyi.
O yaşlı teyzenin gözlerine bak.
O gözlerde bilgelik ve olgunluk göreceksin,
Umut bulacaksın.
O gözlerde bir ömür göreceksin,
Sevgilerini ve korkularını yıllarca içinde saklamış.

ޞimdi yavaş yavaş gözlerini aç.

“Eee sen bunun neresindesin?” diyeceksin.
Ben, gördüğün bütün o insanların,
Kedi ve kuşun hepsiyim.
Sen, benim sensizken kalbimde
Barındırdığım sevgimi gördün.
Sen, benim sana beslediğim sevginin
Hepsini gördün.

ޞimdi o çöl bir yaylaya,
O baraka da bir saraya dönüştü.
Çünkü bir sen eksiktin orda.
Sen de geldin,
Herşey tamam oldu.

Düzce – 20.11.2001