Üzüntümden ağlasam denizlerde boğulurdum
ޞaşkınlığımdan dona kalsaydım, hasret acısından erirdim
Sevinse idim, can canana kursun yarası deşerdim
Haketse idim, böyle düşünmezdim
İstediğim olsa idi, perişan düşmezdim
Kaybetseydim, yenilmez olurdum
Olanlar ile ilgili düşünseydim, çatlardım
Uykum gelse idi, hayallerde uçardım
Dilimi bir kılıç keseceğine, ağzıma kilit vururdum
Edebiyâtım güzel olsaydı, ebedi sehadet de yasardım
Başarılı olsam, deninenleri küpe olarak takmazdım
Etrafimdakiler gözümden düşseler idi, tutmayı ağırlaştırırdım
Yüküm olsaydı, cehennemde yanar, yakardım.
Fırtına çarpsa, külleşir boşanırdım
Gülleri hissetsem, gülümsemeleri özlerdim
Tebessüm etseydim, gülmeyi unuturdum
Merak etmeseydim, sormazdım
Her şeyi bilseydim aleme, alim doğranırdım
Doğru hissetseydim, kahr olduğumu akla getirmezdim
Aklımı çalmasalar idi, hiç üzülmezdim
Derdim ile üzülseydim, gerçekleri kabullenmezdim
Kabullenseydim, dünyayı çıplak görürdüm
Bir kereligine mahsus, makbuza vuruldum.
O yer benim için cennet, asla ebediyen vaz geçmem

Köln / Almanya – 23.02.2007