Gecenin karanlığında
Yürümeye çalış.
Trafik lambaları aydınlatır etrafı.
Ama olsun kalbin yeterince karanlık.

Gülüşün bir tek kalsın aklımda.
Eğer çok karanlık olursa,
Eğer korkmaya başlarsam,
Mecbur seni hatırlarım.

Gün doğana kadar yürümüşüm.
Arabaların sesleri,
Ağaçları susturdu bütün gece.
Daha yürümem lazım.

Tek tük düşünceler kalmış hala aklımda.
Hala düşünebiliyorum.
O kadar da kaybetmemişim kendimi.
Demek ki o kadar güçlü değilmiş aşkın.

Arada durduğum olur.
Bir parça ışık bulur, altına sinerim.
Yavaş yavaş,
Aşkın mısralarım olur.
Karanlık bir gecede sönük bir ışık altında,
Mısralarım ise şiirin.

Bir iki şarkı takılır ara sıra aklıma.
Hapsinde hüzün; hepsinde biraz aşk.
Demek ki o kadar yalnız değilim.
Peki neden yalnız yürüyorum?

Keşke yağmur yağsa,
Keşke iliklerime kadar ıslansam.
Belki üşür vazgeçerim,
Bu kadar anlamsız davranmaktan.

Sonu olmasa da yürürüm.
Elimde başka seçenek yok çünkü.
Geride bırakacaklarımı biliyorum.
Sonra özlemekten korkuyorum.

O kadar cesaretim yok.
Biraz da korkuyorum.
Herşeyi bırakamam.
O kadar acınası değilim.
Başladığım yere döneceğim.
Bu uzun yol artık saçma gelir.
Demek ki o kadar güçlü değilmiş aşkın..