Soğuktu sığındığı toprak
Kendi ışığıyla ısınmaya mahkumdu biliyordu

Arada bir papatyaların kahkahaları gelirdi kulaklarına
Görmek isterdi
Kendi soğuğuna tutukluydu.

Bir gün bir çılgınlık yapsam dedi
Tek bir gün! acaba ne olurdu?
Çıkardı başını topraktan
Güneş gözlerini kavurdu.

Mevsim çoktan bitmiş
Zaman gecikmişliği gösteriyordu.

Kendi sıcağına sarıldı yeniden
Yüreği kanıyordu.
Beyazına kırmızı bulaşmıştı bir kere
Artık yalnızlık neymiş , onu da tanıyordu…

İstanbul – 02.11.2006