Zeycan’a

Aysız bir gecede
Dışarıda, yalnız başına
Çırçıplak duygular
Hayalindeki sigaranın ucunda
Anılar yanar her nefeste
Her nefeste binbir ah
Duman olur çıkar
Kül olur dokunan
Bir gülümseme
Perde olmuş acılara
Yürek mesken her şeye
Aşk sığmazken yere göğe
Sığmış dev bir yüreğin attığı
ޞu küçücük sineye
Söylenecek çok şey var
Yürek suskun, ürkek
Korkar söyleyeceklerinden
Amansız bir yağmur yağar
Karışır damlalar damlalara
Bulutlardan gelenlerle
Yanaklardakiler kolkola
Üşümüşsün ne çıkar
Yürek yangınlarda çırpınır
Feryadı semayı çınlatır
Düşünceler, seneler
Gam, elem, keder
Belki hepsi kader
Unutmak imkânsız
Unutmak yasak
Zaman tek çare, tek ilaç
Bir kaşık suda fırtına
Her şey alabora
Derin bir bakış
Donuk, ıslak, boğucu
Duygular boğulmuş
Bir şeyler ölmüş derinlerde
Yolun sonunda bir ışık var
Bir çağrı gibi orada güzele
Görmek istemiyorsun
Öyleyse görmüyorsun
Peki ne düşünüyorsun???

İstanbul – 02.06.2000