İkiziydi gözlerin gözlerimin.
İki küçük bebekti mavi renkte.
Gökyüzünü andıran gizemiyle,
Seyrederdi sessizce birbirini…

Bazı günlerde bulutlanırlardı.
Hasreti kovalayan çemberinde.
Öfkeden siyahlaşan bakışları,
Işıldardı bir araya geldiklerinde…

Dilin söyleyemediklerini anlatırlardı.
Heceleyemediğimiz aşk’ın senfonisini.
Bitmeyen romanın kaçıncı sayfasıydı,
Yorgun düşerken boşluğa hüzünleri…

İkizlerin de var mıydı ayrılığı kaderde?
Can kopmazdı hani bir diğerinden.
Bu son doğum değil miydi gözbebeğinden?
ޞimdi, hangi ilk’lerde maviliklerini yitirdiler…

Bursa – 04.01.2002