Ufuklarım dağları düz eyler
Yüreğim buzları köz eyler
Bir kelime ki, binlerce söz eyler
Kendine koşmak herhalde budur.

Kitaplarla kaçış olmuyor
Bir kanatla uçuş olmuyor
Bakar gözle seçiş olmuyor
Galiba bakarkörlük budur.

Yalnızlığı duymuyor, yaşıyorum
Kalabalıklardan olmadığıma şaşıyorum
Düşüncelerde tökezliyor, düşüyorum
Bu aklın sınırı değil de nedir?

1995