ޞarkılar söylemek varken sana saatlerce
Yumuşacık dalsız bir ağacın
Yeşil yapraklı yuvalarından
Bal arıları gibi
Söylenip durdum

Ellerimde muşmula
Yüzümüz ekşimiş dertten kederden
Henüz hiçbirini bile yemeden

Ve ben
Kırık tırnaklarımla yalnız kaldım
Sen bir “kez” bile yoktun

Elimde tırpan gibi yaş bir ot çubuk
Kızdığım her an için
Yaklaştığım her ağaca bir darbe
Küçük çocuklar gibi
Başka oyun bilmeyen
Ve öğle sıcağı geldiğinde
Gene onların gölgesinde çömelen

Geceleriyse, saatlerce
Karanlığın koynundaydım
Zannettiklerin yerine
Kolay mıydı karşı koymak ona
Kolay mıydı karşı koymak
Hele sana

ޞarkılar söylemek vardı sana saatlerce
Yumuşacık pamuklu bir
Yastık yanağında
İlkbahar kuşları gibi bir çığırtkan
Bir sessiz
Zannettiklerin yerine
Kızıl güneşin koynunda

15.03.2007