kan kokuyor anısı sokakların
içimde kendi kendime kurduğum dünyada
yıkılmadan önce yani senden önce
hiç ağlamayı bilmeyen gözlerle bakardım dünyaya
hiç sevmediğim zamanlardan kalan benle
bir bilmece gibi uzun bir serüvendeyim
anısını hiç unutmadığım sokağında
yalan söylese de herşey güzel olacak derken
kim inanır söylesene sana artık
kalemi kırılan aşkın ceremesi bu
artık gidişat sona doğru
öpüşürdük köşesinde sokağın
dudakların dilimde kaybolurdu
eriyip giderdin avuçlarımdan
hala havada o aynı koku
yüzünde çizgiler hariç bütün güzelliğin
korkmuyorum boncuklarından
as kapının arkasına ses çıkarsın geceleri
perde havalansın güneşi izliyeyim
deniz koksun odam sen kapıyı açınca
içeri önce gölgen girsin sonra güneş
artık ne eski anılar kaldı canlanan
ne de burnumda tüten kokun
bakarken camdan
sadece eskiyi hatırlatan bir kaç kelime
ve de
kan kokuyor anısı sokakların