Anne!
Çocuk günlüğünü bıraktım düşümde.

Eski, tozlu raflardan
İndirdim elbiseleri.
Fotoğrafları birer birer çıkardım
Çeyiz sandığından

Anne!
Bir şilep geçiyor yanımdan.

Bütün çocuk günlerim
Çarklarında şilebin.
Kaptan, insafsız sürüklüyor gemiyi

Anne!
Deryalarda sonsuz yenilgi.

Eskiciler bağırmıyor artık
ޞehir caddelerinde beton parklar…
Eskiden biz evcilik oynardık
Plastik bardaklarda çay…

Anne!
Bunu da bir hatıra say.

Tozlu elbiselerim küçülmüş
Üzerimde durmuyorlar.
Fakat bir naftalin,
Bir sen kokusu var
Serip bir köşeye dalıyorum.

Anne!
Küçücük bir çocuk oluyorum…

19.12.2005