Ey gönüller gözü, ey sözler özü,
Medet ey kalemlerin nûnu* medet
Ey geceler nûru, gündüzler gizi
Medet vâr oluşun kânunu medet

Dermansız bu dizler sana çekmiyor,
Bu göz, yaşlarını sana dökmüyor
Düştüğüm hiçbir yol sana çıkmıyor
Medet ey canların cânânı medet

Her “tık”ta sâniye yana yakına
Döndükçe küsüyor uzak, yakına
Âsuman** ağlıyor iftirâkına***
Medet damlaların ummânı medet

Ben deli, ben meczup; dağları gezen,
Düştüğü her yola ismini yazan
Çehrem benziyorsa Mecnûn’a bâzen
Medet yolların ey, “en sonu” medet

Görmezse gönüller senin nûrunu,
Tenler can sanırsa bütün vârını
Efkârın gizlerse düne, yarını,
Medet “çâresizler sultânı” Medet!

* Hokkası
** Gökyüzü, gökler
*** Ayrılığına

Ankara – 14.03.2007