Hatırlar mısın bilmem…
Kış sonuydu;
Hangisinin hangisi olduğunu hep karıştırdığım bir ekinokstu…
Okul bahçesi dolu, gönül bahçem ise boştu…
Hayat mı?… Taa başından beri anlamı yoktu…

Derken herşey sustu
Gökyüzünde kuşlar uçuştu
Güneş batmıştı etraf loştu
Bir an için gözlerimiz buluştu
İçimdeki duygular coştu
Sana bakmak ne hoştu
Ve… dudakların konuştu:
Benim adım; Menekşe…

Menekşe;
Çiçek, koku, eflatun ya da hüzün
Ve o inanılmaz tatlı tebessümün

Neyine vurulmuştum, neyine kapılmıştım
ޞimdi durup dururken aklıma takılmıştın
Neden şimdi demiştim, neden böyle olmalı
Hiç beklemediğim bir anda aşk kapımı çalmalı
O an karar vermiştim sana gönül vermeye
Katlanacağım şeylerin hepsini bile bile
Önce acı ve keder ardından umutsuzluk
Sonra da gözyaşları, şizofrenik mutluluk
Lakin olsun demiştim buna değer demiştim
Sen benim gözlerimde prensese eşittin

Seni çok sevecektim öl desen ölecektim
Daha dünden razıydım bana evet deseydin
Ama işte olmadı kalbin beni sarmadı
Belki olur demiştin ama başkası vardı
Başkası olmasaydı kalbin beni sever mi?
Bu sorunun cevabı bir şey değiştirmez ki
Zira yoksun yanımda kalbin bir başkasında
Böylesini istemem her şey kalsın tadında
Utanırım sevgimden seni üzgün görmekten
Başkasını bile bile sana gönül vermekten

Ancak aşk bu mantık dışı bende kusur arama
Bir gün başkası olmazsa n’olur beni sar ama
Çocuksu konuştuğumun sanma ki farkındayım
Ben hala seni gördüğüm o ilk günkü andayım

Ellerim titremekte kalp atışım düzensiz
Sanırım bundan böyle yapamayacağım sensiz
N’olursun bana kızma bunların anlamı şu
Bu sadece sana yazılmış bir arkadaş mektubu
Sen çok tatlı, çok özel, çok şeker ve güzelsin
Herşeyin en iyisini gerçekten hakedensin
Ben şansıma küsüp de kenara çekileyim
Ama şansım dönerse bunu ilk ben bileyim

Son sözüm şu prenses kalbimde saklı cümle
Seni hep seveceğim dost kalsak da Menekşe

27.07.2001