Neleri ertelemedik şu hayatta…
Kimi zaman bir çift göz yüzünden
En önemli işlerimizi bir kenara ittik,
Kimi zaman en gündelik işlerimiz yüzünden
O bir çift göze bakamadık.
Ve farkına varamadık çoğu zaman gerçeğin.
Yıllardır ellerimizde tuttuğumuz güllerin
Farkına vardığımızda,
Ya sevinmeye vaktimiz olmadı
Ya da hep dikenleriydi elimize batan…
Bir gül istedik dikensiz
Ya kader izin vermedi
Ya da biz göremedik.
Ya çok geç oldu hep
Ya da çok erken,
Ne yapacağımızı bilemedik.

Çoğu kez vazgeçtik sevdalarımızdan,
Gülün dikenlerini temizleyip ellerimizden
Yaramızı bile silmeden
Ve en kötüsü neden olduğunu bile bilmeden
Suçlu bir çocuk edasıyla
Vazgeçtik sevmekten…
Belki ayıpladık kendimizi,
Belki de geç anladık:
“Aşk varsa gurur yoktur. “
Geç anladık,
Sevmek için yüzsüz olunmalıymış
Geç anladık…

Aklımız hep yarındaydı çoğu zaman.
Gündelik işlerimizle dolu birer beynimiz
Ve yerini bile unuttuğumuz bir kalbimiz vardı.
Hep asfalttan emeller peşinde koştuk;
Çoğu zaman kaybolduk kalın kitaplar arasında…
“Metropollerde aşk böyle mi yaşanır?” diye sorduk,
“Böyle sürekli bir yerlere yetişmeye çalışarak”
Kimse cevap vermedi bu sorumuza,
Belki bir ilkbahar akşamında,
Bir şişe kulüp rakısının hayalini kurmaktaydılar
Kalın dosyalar arasından
Belki de cevap çok acıydı
Dökülmedi ağızlarından.

Ve bir gün geldi
Aşkı bulduk zannettik
Belki de bir ilkbahar heyecanıydı
Belki gülün dikenleri ellerimize batmamıştı bu sefer.
Ama anladık ki yalanmış bu şehrin sevdaları,
Buranın insanları
Yürüyebilmek için yeşil ışığı,
Hava alabilmek için paydos zillerini beklermiş.
Özgürlükleri çalınmış buranın insanlarının
“Metropollerde gül yetişmez mi? ” dedik,
“Yetişmez” dediler.
Anladık ki bu şehrin insanları
Bilmezlerdi
Ellerinde kanlı diken yaraları,
Aylarca acı çekmenin ne demek olduğunu…
Anladık
Bu yalan şehirde aşk yaşanmazdı
Anladık ki bu şehirde insanlar
Ertelemişti yaşamlarını…

Bir zaman geldi
Tüm korkaklığımızı bir yana ittik.
Göze alarak bütün dikenlerini gülün
Sevmeye karar verdik.
“Belki bu sefer” diye başlayan cümleler kurduk hep.
Aşk dedik
Belki dünyanın her yerinde aynıdır.
Belki Adem’in Havva’yı sevdiği gün
Aşk dünyaya eşit serpiştirilmiştir diye düşündük.
Ferhat’ın dağları deldiğini hatırladık
Mecnun’un çöllere düştüğünü
Bilemedik,
Zamanla değişirmiş her şey.
En kutsal saydığımız varlıklar
Gün gelir ayaklar altına alınırmış.
Gün gelir aşk bitermiş bir yerde…
Metropollerde
Ne Ferhat’ın dağı
Ne de Mecnun’un çölü olmazmış.
Bu şehrin insanları
Sevmekten bile korkarlarmış…

Anladık ki
Bu şehir ezmekte sevdiğimiz her şeyi.
Gün gelip aşk tükenene kadar.
Aşk tükenir belki bu şehirde ama
Vız gelir insanoğluna
İnsanoğlunda umut var…