Tırmalıyor sensizlik beynimi
Yamaç vuruyor ayaklarıma.
Sesimi sığdıramıyorum tenha köşelere
Yüzümdeki kuraklık
Serab’a maraton da,
bir acımasız yangın ki
yakıyor içimi
naçar’a düşmenin öfkesi kavuruyor damarlarımı
git
git
diyor artık ayak diremelerim
peşinden sevdanın,
kendime gelip
Aynaya bakıyorum;
gözlerime dikilmiş bir çift yıldız
nasihat ediyor idelerime
sev
sev
yeni baştan hayatı
dercesine parlakca,
Umut, direnç ihalesini almışcasına iyelikte.
birden
”sen” düşüyorsun aklıma
tüm ferim kesiliyor.
sitem satırları desteleniyor elime
nasır tutuyorum
okudukca..

Fatih EFE
12 -H- 2008