Ve kaldırıp ellerini gökyüzüne
şükrederken tanrısına gönül
Uzun bir yolun ardından bir kadın çıkıp geldi
Çiçek gibi açıyordu gülüşü yüzünde
Eteklerinde binlerce çocuğuyla geldi
İnce bir yaprak gibi titriyordu elleri
Ve sevdasız bir yüreği vardı göğsünde
Bir bahar rüzgarı gibi geldi
Yıldızların çizgisiydi suratına yazılan
Kimsesiz bir kader çiziliydi alnında
Hiç bakışı olmayan bir göz gibiydi
Ya da hiç oyuncağı olmamış bir çocuk…
Güneş kokuyordu her yanı
O kıştan kaçıyordu
Ben bahardan…
Nisan yağmuru gibi geldi
Her yere yayıldı toprak kokusu
Gökkuşağı gibi baktı yüzüme
Sonra çekip gitti karanlığına
Bana bir tek bahar kaldı geride
Üzeri yıldız dolu bir gece
Tek tek saydım bakışlarını sonra
Tam bir milyon gözü vardı
Ama göremedi yüreğimdeki ateşi
Bir kış güneşi gibi gitti
Hiç ısıtmadan…