O kadar yalnızım ki
Nereye ait olduğumu bilemeden
Her yeri evim zannederken
İnsanlarla birlikte gülerken
O kadar yalnızım ki

O kadar yalnızım ki
İkinizi birarada görememekten
Senin bir hayatın
O’ nun bir hayatı varken
İkinize de ayak uydurmaya çabalarken
O kadar yalnızım ki

O kadar yalnızım ki
Kalbim kabuk tutup
Sahte gülmelerden
İkinizi de üzmemek için
Hep düşünmelerden
O kadar yalnızım ki

O kadar yalnızım ki
Kime güveneceğimi bilmeden
İçimde bir burukluk sezinlemekten
Ve bunları kimseye farkettirmemekten
O kadar yalnızım ki

O kadar yalnızım ki
Yalnız kalmamak için
Kabullenmelerden
İçerde bulamadığım birliği
Dışarda hisseder miyim ki lerden
O kadar yalnızım ki

O kadar yalnızım ki
Büyük bir fırtınanın
Gözündeki bir kum tanesi gibi
Rüzgarı kontrol edememekten
O kadar yalnızım ki

O kadar yalnızım ki
Arkamda bıraktığım dakikalar sanki
Beni sarıp yalnızlık kalesi denen
Yaşarken öldüren o yere kilitledi
O kadar yalnızım ki…

İstanbul – 20.11.2006