Bilinmez acılar var yüreğimin derinliklerinde,
Yaşamak zor ölümü bekleyen bedende,
Kimi yaşamak için ölür kimisi de ölmek için yaşar,
İşte ben ölmek için yaşıyorum,
Anlamını yaşamın soruyorum,
Ama anlamıyorum.
Sürüp giden acıların sürüklediği bir tahta parçasıyım adeta,
Bir sağa çarpıyorum bir sola.
Her çarpış başka acılar doğuruyor yüreğimin derinliklerinde,
Yaşamaya çalışıyorum ölümün eşiğinde.
Gülmek mi o da ne acaba, ne biliyim,
Tek güldüğüm şey acınacak halim.
Ağlamak ise bir yaşam tarzı bende,
Boş zamanlarımda ağlarım ben genelde,
Ne zevklidir süzülen gözyaşımın yastığıma düşüşü,
Ve düşen gözyaşımla hayalimin sönüşü.
Kadir kıymet bilmezlerin dünyası burası,
Kimi ilgilendirir ki yanında birinin ağlaması.
Sen ağlarsın o bakar,
Sen vurulursun o bakar,
Sen ölürsün o bakar.
Acıdım bak yine kendime,
Nerdeyse ağlıycam yine acınacak halime,
Artık yoksaydığım hayatta yaşıyorum,
Yaşamıyorum aslında ölümü bekliyorum,
Ben zaten ölmek için yaşıyorum.

Ankara – Ağustos 2005