Son son olmaktan akıp gider
Büyükler küçülür,
Küçükler büyür boyuna

Uç uca eklenir bilinmezler
Yansımaların değişiminde
Son son olmaktan akıp gider
Akıp gider değerler
Seslerin değişiminde
Dönüşümünde renklerin
Parçalanmış ay gibi suyun yüzeyinde
Ölüm dans etmesini bilir

Bilir kurtulmasını sonsuzluk
Bütünleşmesini karanlık
Bilir de güldürür bizi acıyarak
Kendi halimize
Koşturtarak bedenlerimizi
Zamanların peşinden
Deli divane
Sarılırız sorulara,
Bulduğumuz cevaplara
Boğuluruz yanılgılarımızda

Yanılıgılarımız

Uzun çığlıklara dönüşmüş
Uzar gider boyutlarda
Yan, yana tünemiş
İki güvercinin duyguları
Yetecekmiş gibi
Var oluşumuzu kurtarmaya
Açarız ellerimizi havaya

Ölümün yalanı yoktur
O hep tesadüflerin yanında,
Hep büyük bir ustalıkla
Aşar korkularımızı
Ne muhteşemdir,
Ne asildir onun dansı…