Gündüzleri mum yakıp
Güneşe meydan okuduğum zamanlarda
Seni bir kelebeğe benzetip
Üstündeki renklerden çiçekler ekerdim kalbime
Ruhumla aynalara bakar, tarardım saçlarımı
Gökyüzünün mavisinde
Çıkardık sokaklara seninle
Sonra her yerimiz çamur..
Çocuk değildik aslında
Ne oyun oynardık ne de bilmeceler sorardık birbirimize
Pavyon ışıkları altında sabahlar
Acımızı toprağa gömerdik
Bir gün büyür de
Yeni acılar doğurur diye..

İstanbul – 06.06.2007