İstanbul’da bir akşam.
Akşam zaten akşam.
Sen zaten yaşam…

Karanlığa bir çığlık atıyor,
Seni bana getirsin diye rüzgarla dost oluyorum…

Rüzgar senin güzelliğini fısıldıyor bana
Ben bir esinti değil seni istiyorum.

Senin özlem olduğunu ve özlemlerin mesafelerle perçinlemek gerektiğini hatırlatıyor bana.
Ben ona kızıyorum.
O ne anlar aşktan…
O hiç sevdanın gözbebeklerinde kayboldu mu?
Bana senin resmini çizebilir mi?

Hayır.
Ya ben…

Rüzgar olsam çöllere seni resmederdim…

İstanbul – 02.09.2007