Avuçlarımdaydı cemre
düşürdüm…
Eteğine düşen karda
ben üşüdüm…

Kesemdeydi aşk tohumu, avuçlamıştım
oysa dağlardaki çiçeklerden toplamıştım…

Bir atmaca savurdu beni
kartal bakışlı tanrılar görmedi bile
hüzünlerde boğuldum da
şahinler etimi yemedi bile…

İçten içten yandım
cemrem nereye düştü diye
gamzelerindeki tebessüm çukurundu
beni urgan halatlarla çektikleri
bendim mancınık’a koyup fırlattıkları
kırdım ellerimle urganı kesmeyen kılıçları…

Tohum toprağa düştü
cemre kucağına, hey şair
kardelenler açıldı sinende gördüm
yeşerdi bilgeliğinde neyim varsa ümide dair..

Kumrular ötüşüyor şimdi kapında
tavus kuşunun renkleriyle örtüşüyor
mevsim hırsızı serçeler çiftleşiyor dalında
dalına konamadım gitti, ömür bitiyor…

Bunları bana söyleyecek
bir kumrum da olmadı
beyaz kanatlı bir güvercinim vardı
havada takla üstüne takla atardı
da, doğanlar çaldı
şahinler yedi
sana afiyet…
Kartal bakışlı tanrılara mıydı
Bu lezzet ile bu ziyafet..!

Kopenhag – 08.03.2004