Elleri soğuk demek bırakmış sıcacık avuçlar.
Görmez olmuş ağlamaktan gözleri.
Kulakları unutmuş bir” merhaba”yı.
Kalbiyse zor atıyor belli yormuş aşklar onu.

Bilirim onun içinde büyük savaşlar var,
Düşmanda kendisi. Dostta,
Kimin kazandığıysa meçhul aslında.
Oda bilinmezlik yüzünden şair ya!

Elinde bir kalem sürekli yazıyor,
Yanında da eski bir radyo duruyor
Dinlemeden, onda anılarını görüyor.
Beklide kalemle tanıştığı ilk günü yaşıyor.

Bazen balkonunda oturur,
Çoğu zaman odasında yalnız
Bahanesiyse hemen hazır;
“ޞair adamız, sessizliktir dostumuz.”

Sazı var birde her gün aldığı eline,
Ağıtlar yakardı önceleri sevemediği birine
Nedense çalmıyor şimdi, bak gene bahane;
“Kalemdir sırdaşımız, şair adamız işte!”