ޞiir Yazmak:
Bazen bir kuşun yuvasını yapmaktır,
gökyüzünden umarsız.
Bazen sabahlara kadar nöbet tutmak,
başucunda bir hastanın.
Bazen kaybetmektir, oyuncaklarını;
bulduğunda havalara uçmak.
Salıvermek kendini,Kaf Dağının dumanına,
yangın yerine uçar gibi.
Bazen başını okşamak, bir yetimin,
baba gibi karşılıksız.
Gergef gergef işlemek,
acının kalan borcunu.
Bir türkü tutturarak,
gecenin ayazında.
Bazen hissettirmeden ağlamaktır,
ayrılırken sevgiliden.
Dostlarla paylaşmaktır ekmeğini,
Antoloji’nin cömert sofrasında.
Düşünce ikliminde kaybolmak,
ve sonra,
kendini bulmak,
yüreğinin bir köşesinde.