ޞimdi kalkmayalım, duralım,
Sabah olacak bak birazdan, o zaman gideriz,
Gittiğimzde yerde ne kadar kalacağımızı bilmiyoruz, hele gidelim bakalım,
Belki yine bir sabaha karşı döneriz.

“Beni anlamıyorsun” deme bana, anlıyorum,
Bak işte; ben de seninle aynı anı yaşıyorum,
Seninle ağlıyor, seninle tebessüm ediyorum,
Evet, bir parça kırgınım ve kızgınım,
Fakat biliyorsun sen beni, şu gülmek denen şeyle bir türlü tanışamadım.

Her neyse, yine gelmeyelim oraya,
Sen geceden haber ver bana!
Nasıl? Soğuk mu yine sabahın ayacı,
Yerden ağaçları, gökten yıldıları savurarar o kokunç yel esiyor mu?
Hani bir gece vakti bizi alıp ceviz ağacının altına götüren,
Oradan yıldızlara bakıp, gülümsettiren,
Yüzümüze, bizim bile tanımadığımız tuhaf şekilleri verdiren,
Esiyor mu hâlâ?

Hatırlar mısın seninle bir gece ıslanmıştık,
Yağmur yağıyordu, biz dışarıdaydık,
Yüzümüzü, yağan yağmurların ıslaklığıyla tanıştırdık,
Ama birbirlerlerini çok sevmiş olmalılar ki yüzümüz ve yağmurlar,
Onları bir daha ayıramadık.

Ben düşünüyordum; herşey aslında ne kadar geçici,
Kalan yoktu yanımda senden başka, bir de başımızdaki esinti,
O esinti ki çıkarmıştı bizi bilmediğimiz tepelere,
O tepelerde görmüştük umudu da umutsuzluğu da biz yine…

ޞimdi hayıflanıyorsun kimse anlamıyor diye seni,
ޞimdi yazıklanıyorsun kara olduğunu düşündüğün kaderine,
Oysa hiç sıkma, hiç buhranlama yüreğini,
Öğünmelisin sen şimdi içinde olduğun hâlinle…

Çok insan vardır, aslında bir çorak topraktır,
Duymamışlardır en acı günlerin tadını,
İşte dünyanın en büyük lezetti bu acılardadır.
O acı lezzeti duymayanlar başaramazlar yarını…

Yine geldik aynı meşhullüğün içine,
Boş ver bunları, bakalım birbirimizin yüreğine;

ޞimdi otur, şimdi dur, kalkma!
Hele bir güneş doğsun şu karşı dağlara,
O dağların bize hatırlattıklarını da alalım yanımıza,
Ondan sonra çıkalım bilinmeyen yollara…

Çağı gelmedi daha yolculuk yapmanın,
Bak birazdan sesi de duyulur ezanın,
O zaman çıkarız bilinmezlerin diyarına,
O zaman gideriz sonsuzluğun vatanına….

Eyüp – 25.04.2007