Sen giderken
Daha yapraklar dallarındaydı
Baharın acı tadı varken
Ağızlarda
Ölümünü bilen yapraklar
Acı bir kahve rengini
Sırtlarına almışlardı.

Sen giderken
Kuşlar hala İstanbul’daydı
Belki gidecek yerleri yoktu
Ya da sadece zaman
Sadece zamanı daha vardı
Ama hepsi yas tutarmışçasına
Suskunlardı.

Sen giderken
Daha çok küçüktüm ben
Okuma yazma daha yeni öğreniyordum
Belki biliyordum
Ama sadece yeniden yazmak için
Tekrar tekrar ezbere çekiyordum.

Sen giderken
Ağlıyordum ben!
Bakışlarımı verdim sana
Kapıdan en son çıkışında
Ama sen giderken
Beni de almadın
Her yere götürdüğün
O küçük siyah çantana

Avcılar / İstanbul – 07.10.2006