Y.Ü.

Sen gittiğinden beri, kör, sağır ve dilsiz,
Sensiz sokaklarda yürüyorum, sessiz sessiz.
Yüreğimde bir acı; kimseden habersiz,
Gözlerim yalnız sen; soluyorum nefessiz

Aşk mahkumu olmuşum, yüreğime müptela,
Gözlerimde isyan var, ruhuma da istila.
Kanım akmaz oldu, damarlarımda sıla,
Aklıma bir kıvılcım yakan her fasıla.

Yıllardır bulanık sulardı, yudumladım.
Hıçkırıklarla, gözyaşımı suladım.
Bu sevdayı gönlüme, sardım da sardım,
Yüreğimi yaktım ama yine de anlatamadım.

Sen gittiğinden beri, çöllerimde yağmur var.
Gündüzümde zemheri, geceme kar yağar.
Güneşime perdeler, çekili sıradağlar,
Benim sevgili yarim; kabir, başımda ağlar.

Hasretine mor menekşeler kuruttum!
Geçen yıllardı, solumadan unuttum,
Sensizliğin ilacı, bensizlikmiş; yuttum,
Ab-ı hayat denilen, bir hayatla umuttum.

Kalbimde acılar, ardına saklı sancılar;
Sancının sardığı ölümü, ölmeden yabancılar;
Ölmeden ölmek, sensizliğin adını yazdılar
Uçurtmamdan semaya, ben diye bıraktılar.

Sen gittiğinden beri, titrek bir üşüme ellerimde
Düşen bir yaprak, her gece sessizliğinde.
Senim olmak istedi, sararmadan benliğimde,
Gülüm olsaydın, ne vardı dikenliğimde!

Bir mutluluk istedim, her nefesinde saklı.
Sadece bir gülüş, yüreğinden kopmaklı.
Gözlerinden bir umut, cennetime ırak mı?
Bu fakirin gönlünde, aşkın hep tutsaklı..

Sözlerime bal kattın, gözlerinden akan,
Hayatıma gökkuşağı boyalı sevdan,
Rüzgarından ruhuma bir meltemdi, yazan;
Seni sevmek, hayatımda hiç durmadan..

Ankara – 17.02.2007