Keşke, keşkeleri çıkarabilsek hayatımızdan,
Daha çok umut, daha çok gelecek eklesek
Biraz daha olumlu baksak hayata
Gülebilsek enazından herşeye.
Acı çekilmeden de birşeyler yapılabileceğini göstersek,
Ağlamadan ve kırılmadan.

Keşke “Hayır”ları çıkarabilsek hayatımızdan,
Herşeyin cevabı evet olsa
Herşey yolunda gitse de keşkelere gerek kalmasa

Ya da hayat daha anlamlı olsa
Bir bakışta anlayabilsek, anlaşılmazlıkları
Cümleleri örneğin, ya da duyguları aşklarımızda
Ya da insanı anlayabilsek,
ޞu kocam dünyada ve kısacık ömürde.

Hayattan öğreneceğim çok şey var diyordum,
Aslında hayattan değil
İnsanlardan öğreneceklerim çok.
Senden öğrendiklerim gibi.
Kalp kırmayı,
Acı çekmeyi,
Ve düşmeyi apansız,
Doğrulamamayı,
Gülmeyi, en acı çektiğimde.
İnsanın bir yüzünün daha olduğunu,
Gözlerle dilin çelişkisini.
Ha bir de yalan söylemeyi
Gözlerine baka baka.

Keşke sonu acıyla biten aşklar
Başlamasa hiç,
Başlamasa da kırılmasa kalpler,
Kırılmasa o uçsuz bucaksız umutlar,
Atabilse kalpler halen eskisi gibi,
Umutlu,
Sevgi dolu,
Ve gülerek

Sevdalar, beyaz bir güvercinin kanadında
Sımsıkı sarılmış olarak hayata,
Ve geleceğe doğru yol alan
Bir umut trenidir bazen,
Her istasyonda binlercesi biner,
Ama varamaz sonuna bu yolculuğun.

Çekilen acılar daha çok azimlendiriyor insanı,
Mutlu olabilmek için büyük bir kavgaya itiyor,
Bazen kaybediyorsun,
Bazen de kazanıyorsun benim gibi.
ޞimdi daha mutluyum,
En azından gülebiliyorum hayata.
ޞu hiçbir zaman cevaplamadığın “Neden” sorusu vardı ya.
Cevabını hayattan öğrendim,
Aşk tek kişilikse acı
İki kişilikse mutluluk
Üç kişilikse ölüm getiriyor.