Duramam artık bu yerlerde
Yaşayamam artık bu şehirde
Varlığın ölüm olur, hasretin yangın
Alır beni bu diyarlardan
Yakar kor bir ateş gibi

Bakamam artık kömür karası gözlerine
Dokunamam artık o sıcacık ellerine
Sevdan hasret olur hasretin yangın
Savurur beni kimsesiz limanlara

Dolaşamam artık
Yağmur yağarken bu şehre
Boş boş oturamam artık kimsesiz parklarında
Soramam artık seni hiç kimselerden
Artık ağlayamam beni terk ettiğin zamanlar
Gece yarıları uyanamam kâbuslardan
Artık sen gelirsin
Sen ziyaret edersin beni
Bir tek sen anlarsın beni bu denli
Oturursun başucuma bir çift söz söyler
Benim için ağlarsın artık
Dalarsın eski günlere
Seni nasıl sevdiğimi düşünürsün
Yağmur altında dolaştığımız günler gelir aklına
Alır götürür seni bensizlik
İçine oturur bir şeyler
Konuşamazsın,
Çünkü dizilir boğazına sözcükler
Zehir olur tüm düşüncelerin
Kâbus olur yaşadıkların

Sen de kapılır gidersin bir gün
Hiç istemediğin sevdamın peşinden
Ve sonunda sevdam hasret olur
Hasretim yangın.

Mesin / Tarsus – 15.05.2003