iki dalga arasında kırılıyorum
bir yanda sen bir yanda bu mesafe
savruluyorum bitmeyen rüzgarda
bir türlü yere düşemeyen yaprağım sanki
bi o kadar da yükselemiyorum
yok eski sıcaklık o kumlarda
yer gök bir olmuş korkuyorum
balık dahi olamıyorum bu koyda
ne de bir karınca kumsalda
bu iskele hiç bu kadar yabancı değildi
sanki bu toprak değil benim bastığım
belki de sen bile değilsin benim sevdiğim
bulutlar neden ağlıyor üzerimde
neden yıkanan hep benim bu gözyaşlarında
adımlarımı dahi sayamıyorum sarhoşum galiba
ama yine de yürüyorum bir baştan diğer başa
hep aynı çizgideyim çıkamıyorum bir türlü yoldan
uzadıkça uzuyor bu yol dayanamıyorum
diz çöküp ağlamak zor geliyor ardından
haykıramıyorum adını anla işte
seni seviyorum, diyemiyorum
ve toprak oluyorum aniden sanki ben değilim
bilmediğim bir yere sürükleniyorum
dalgalar beni çektikçe kaçamıyorum
boğuluyorum boğuluyorum yapamıyorum
sensiz ölmek gücüme gidiyor
elimde değil elvada diyemiyorum
uyanıyorum bu derin ve yalan dünyadan
büyük bir heyecanla telefona sarılıyorum
sesini duyabilmek için sabırsızlanıyorum
ama telefon çalışını bir ben dinliyorum
ve geri dönüyorum yanlızlığıma aniden
meğer buymuş rüya içinde rüya dedikleri anlıyorum
bir kez daha uyanmaya çalışıyorum ama nafile
yoksun işte yoksun bu koca dünyamda
bir ben bir de senden kalan bir ben varım
gittiğim yerleri hiç görmemiştim seni görmediğim gibi
aslında ben yaşadığımı da hatırlamıyorum seni yaşadığım gibi
bu olsa gerek ölesiye sevmek
demek ki bunlar yaşanmamış demek ki ben ölmüşüm
senin gibi birini severek…