Bitmeyen vakit…
Vakit geçtikçe demleniyor ben.
Derdim var mı, derdim yok mu?
Vakit geçtikçe gamlanıyorum ben?
Sahici bir hal alıyor,
Ruh demleniyor, biçar ben.

Aşina acılar bana.
Bastığım taşlar,
Yaktığım yollar,
Saçtığım saçlar,
Ve yakıldığım gözler.
Ama ben değilim.
Bu kadar yakın olmaya,
Koklamaya doymamaya,
Sarıp yanmaya nasip yakınlıkta
İken, varamamaya.
Yanamamaya,
koklayamamaya,
alışkın değilim, olmuş gibi olmamaya…

İstanbul – 24.12.2004