Gece yarısında gelmişti,
Sabah güneşiyle gitti…

Geldiğinde de, gittiğinde de gülümsüyordu,
Yalnız giderken bir parça ağlıyordu,
Ya üzüntüsünden,
Ya da yapmak istediklerini yapamadıklarından ağlıyordu,
Bana da söz vermişti,
Sözünde durmak istiyordu.
Duramadığı her sözü için biraz daha yanıyordu.

“Gitmeyeceğim” demişti bana mesela,
Bir ömür terk etmeyeceğim seni,
Ayrılmayacağız yollar ayırmaya uğraşsa da,
Durulmayacak içimdeki sevgi seli!

Ama her şey sabah oluncaya kadar oldu,
Sabah olunca Pamuk Prenses Külkedisi oldu,
Beslenen tüm ümitler birden yok oldu,
Ve ben bittim güneşteki kar tanesi gibi.

İstanbul – 09.11.2007