Günün ilk ışıklarıyla açılırsa gözlerin,
Yani şafakta demek istiyorum,
Uykudan kalan çapakların, belki ağladığındandır düşünde,
Belki de timsah gözyaşların.

Kapalı havaya baktığında, güneş doğmadı sanırsın,
Camdaki buğuyu da silmez, üzerine bir yürek çizip,
Görecek ne var dersin.

Sevda mıdır kendine sövdüğün; ’lanet olası’ yitesi belân?
Daha da ileri gitmek istemezsin, belki felek yakar başını,
Belki de hepsidir bu;
zaman hapsetmiştir seni, boğmuştur cenderesinde, gerisi yoktur
Ölümüne yaşadığın sevda, zaten yandığının resmidir…

06.03.2008