topla eşyalarını gidiyoruz,
ama istemiyorsan eğer
benimle gelmeye bilirsin.

anlaşılan yine yüksekten uçtuk hayallerimizde,
o kadar abarttık ki gerçekleri,
bu şehri de terk etmeliyiz artık,
daha fazla kırılmadan kalbimiz.

bir türlü öğretemedim kendime,
ümit etmeden yaşamayı.
ve bir türlü anlayamadım,
hayatın bize neden kötü davrandığını.

gün ışımadan terk etmeliyiz kenti,
daha kuşlar bile uykularındayken.
zaten koca bir kentte
kim fark eder ki,
iki kişinin olmadığını.

topla eşyalarını gidiyoruz…