Kırmızı gül; demet demet,
sevda değildi bu, aşk hiç değildi
bir alamet bir kıyametti,
dönülmeyen yere gideni,
gözyaşını sinene akıtıp kimseyle derdini paylaşamadan beklemekti…
Kırmızı gül;
aşk mıydı? sevda mıydı?
her zaman bulunmazdı, her insan böyle sevemezdi..
kırmızı gül;
diken olup kanatırdı kabuk bağalayan yaraları,
bekleyenler beklemekten yorulmazdı,
birgün gün gelirde
yüreklerinde gizli, kapaklı yaşattıkları
unutulur diye korkarlardı…
gidenler özlenirlerdi gülüşleriyle,
edalı yürüyüşleriyle,
bülbülü kıskandıran sesleriyle hatırlanırlardı…
kırmızı gül;
bir daha hiç açamayacak mıydı?
hatırlatmayacak mıydı?
güzel yüzlü, hoş bakışlıyı…
kırmızı gül;
kokusunu getirmeyecek miydi?
aslı etmeyecek miydi seveni,
leylalığı unutturacak mıydı?
kırmızı gül;
sevda değildi aşk hiç değil..
bir kıyametti;
seven sevdiğini unutmalıydı…
kırmızı gül; ayrılıktı sevgiliye kavuşamadan ayrılmaktı…

Ankara – 11.03.2005