Kirli sokaklar, yıkık binalar, polisler…
Harabeden çocuklar çıkarılıyor birer birer.
Flaş patlıyor, gülen bir muhabir,
Yakalamış, mutlu olmuş, taze bir haber.
Çocuklar solgun, çocuklar bitkin, çocuklar derbeder.
Bilmem kaçıncı defa götürülüyor karakola.
Ağır bir koku, genizlere siner,
Eller kalkar, eller iner.
Avuçlarında sakladıkları bir şey var;
Tiner…
Ben, sen, o, bizler, anneler, babalar, yetkililer, yetkisizler…
Ey toplum, utanın!
Allahım! Bari bizlere utanma duygusu
Ver…

İstanbul – 17.09.2004