Aklıma geleni yazsam kağıda
Okuyup ağlayıp uyan utanır
Aşkıma yaktığım sonsuz ağıda
Kulağı yetişip duyan utanır

Gönül defterimde birinci sayfa
Artık yazılmıyor diyen utanır
Bedenim ağrıyor yüreğim hasta
Elinde çiçekle gelen utanır

Bülbülün ötüşü yeter uzağa
Güllerin kokusu gökte dolanır
Herkesin bedeni varır durağa
Sevabı çok olan gönül utanır

Nedeni bilinmez sona varmaya
Feleksiz kadersiz bir yol aranır
Halbu ki böyle yol daha olmaya
Girenler çıkandan fazla utanır

İşte bak yazdığım bu son satıra
Herşeyi yazmışsın diyen utanır
Kaç kişi gelir ki bu gün hatıra
Elini kaldırıp sayan utanır

Özgürüm sözlerin fazla uzaya
Anlayan gönüller zaten utanır
Bu yolun sonu yok yönün sılaya
Döndürüp gidenler bazen utanır