Uyanmanın tek hüner olduğuna inanmış,
Eskisi gibi değil insan artık uyanmış.

Uyanmış da çöplüğe üşüşen sineklerce
Her zaman ve her yerde çıkarına dadanmış.

Erdemlere sırtını çevirmiş pervasızca,
İyilik-güzellik-doğruluk falan yalanmış.

Uyanmış da geride bırakmış hep düşleri,
Vaktiyle gördüğünden neredeyse utanmış.

Boy atmış bir çağın en çorak topraklarında,
Düşlere taş çıkartan bir boşluğa uzanmış.

Uyanmış da silkinmiş renk renk çiçeklerinden,
Yoz çalılar örneği dikenlerle donanmış.

Kıyâmetin âlâsı bu olmalı dünyada:
Susuz boğulmuş insanoğlu ateşsiz
yanmış..

İstanbul – 1999
Kaynak: Sabun Köpüklerinin Tanrısı