Zaman alır sanıyordum yalnızlığın alışkanlığı,
Oysa o kadar kolay alıştım ki, yıllardır yalnızım sanki.
Eskiden ayıplanır diye söyleyemezdim sırlarımı,
ޞimdi herkes duysun diye bağıra bağıra söylüyorum,
Dilim eskiyen bir defter, sözlerim akla girmeye sebep birer ünlem.
Ben oluyorum işte bütün bunların bütünü,
Yalnız, yüzsüz, bilmiş.
Kaygım yok, aslında artık faydasız konuşmalar daraltıyor ruhumu.
O yüzden herkesin doğrusuna yanlış demekten sıkılmış bir halde, sesleniyorum beni dinleyen herkese.
Gidin ve ölün,
Aynada her gün aynı surete bakmaktan, her gün aynı kişilere selam vermekten bıktım.
Değişin artık, ruhunuzu da göremeye çalışın.
Ne istediğinizi bana değil, kendinize sorun.
Kaybedilenlerin yoksa eksiltisi, bırakın yüzsün denizde, gerekirse batsın.
Kıymetsiz bir bedenin, ruhla yüceleceğini unutmadan, kendinize değil ruhunuza yatırım yapın.
Ölüm meleği herkesi izliyor, zamanı doldu denildiğinde “Ruh bedenden yavaş ve huzurlu bir şekilde çık”,
Ya da tam tersi “Ruh bedenden acıyla çık” diyor.
Yani hayatın sonunda ki mutluğun her an karşınıza çıkmaya amade halde beklediğini, boşsuzluğun olmadığını unutmadan, küsmeden-küstürmeden yaşamaya çalışın işte,
Yok ben beceremiyorum diyorsanız acıyla gelecektir ölüm.
Askısız bir elbisedir beden, ruh olmadan buruşmaya mahkum.
Lütfen, öğretilmeye çalışılanları değil, doğruları öğrenmeye çalışın.
Kaç mevsim daha geçecek ve kaç defa daha “Ne tez tükendi yıllar” diyeceğiz.
Vakitsiz zamanların saatinde bir araya gelebilen herkese sevgiler,
Kendine bile vakit ayıramayanlaraysa yalnızlığın tesellisini diliyorum.

Küçükçekmece / İstanbul – 2007