bu karanlık gündüzlerde
yapayalnızdım onca kalabalıkta
beni ben yapan şey çöp arabalarında
sızmışım evlerin balkonlarında
sızmışım hayallerimin ortasında
yürürdüm bazen yokuş yukarı
tepeye varınca geri yuvarlanasım gelirdi
zaferi küçümsemek gibi hani

aksi yönünde koşamazsın zamanın
ara sokaklar ağlıyor ne de olsa
ne de olsa senden kalan yalnızlığım
pekişiyor ay sonlarında
ya da buzlu yorganımın ürpertisi
rüyalarımdaki dünyanın duvarlarıdır
duvarlar yıkılmamalıdır oysa

sevdalanma demiştim ben kuşlara
kanatlarından sebepti onların şımarmaları
onların sesleri dolunay gibi akşamüstleri
ve yolunu bulamayan belalıların
yorulup yere çökmesi gibi
umutsuzdu seni arayışım
kuş olup uçsam bile hatta