Peçesinde sabahi saklayan gece
sanik bir terkedişle kirletiyor kendini
ve ugruna
topraga salincaklar kurabilecegim aşk
sokaklari issizlaştiriyor.
“Sevin ve agla esmer taşocagim”
Çünkü rüzgar kavuştu artik eteklerine
ve gülüş birakti soluk rengini topraga.
“Yok ol ey taşocagim çünkü gece kirli,
çünkü sabah aglamakli
kirli gecenin çocugu olmaktan.”
Yüzümde kuru nehirlerin issizligi,
külle yikanmiş kan damarlarimda…

Yol kokusunun saçalarimi anlatişlarinda
bütün güzlerin ortak paydasina vuruyorum
kanin bir yaninda hayati akitan gülleri.
Aah! bölünmez bir ezgidir bütün cevaplarim hayata
ve dag başlarini birakip yüzme çöreklenen duman
aşagiliga zincirleyişimdir bütün sokak adlarini.

Peşine düşüyorum,birine sahip olabilmek için
bütün akşamlarin.

Taşocagimdan sinsi sinsi bana akan kara sular
tiksintimi çogaltiyor insanlarin türeyişlerine.
Geçtigim yollara kanat vurmuyor kuşlar.
Rüzgar degmiyor yüz sürdügüm agaçlara.
Kan sizdirmak istiyorum topragin çatlaklarina.
Bir de beni görmese hiçbir göz böyle aleve sarinmiş
ve bakmasa derin derin çarpilişima
ben çekilmesini bilirdim anamin kuytu bakişlarina
sonra Diyarbakir’in sularini yikamayi.
Bilirdim ya !hem bilirdim türkü söylemeyi
koşuyor olsam da tika basa nefesle.
“Taşocagim yiktim seni ben dumanlarin orta yerine
‘kuş kanadi kalem olsa yazilmaz benim derdim'”

Peşine düşüyorum,birine sahip olabilmek için
bütün akşamlarin.

Benim de saçlari örülü bir akşamim olur elbet,
kasiklarindan tutabilecegim sürtük bir akşamim.
Elbet olur benimde kalabaliklarim,
kiyisina çekilebilecegim bir kalabaligim.
Çünkü taa şuramda kocaman bir umudum var benim.