Küçük yağmur damlasının son sözü şu oldu:
”Düşüyorum bir bataklığa
Sonumu bilmiyorum.
Tekrar dönersem bulutuma,
Ona sımsıkı tutunurum”

Küçük damla için dünyadaki macera başlamıştı.
Düşüyordu bir sonsuzluğa,
Nereye ve nasıl olduğunu bilmediği.

Düştükçe içi daha çok acıyordu.
Kim bilir belki bir okyanusa karışacak ve sonsuzlukta yok olacaktı.
Kim bilir belki de bir rögara..

Korkuyla kapadı gözlerini ve geleceğe boyun eğdi sessizce…

Küçük damla bir nehirde açtı gözlerini.
Çok korkmuştu kaybolmaktan,
Kendini kaybetmekten.

Peki şimdi ne olacaktı?
Ne içinde bulunduğu nehire ait hissediyordu kendini
Ne de bulutuna
Bir boşlukta yaşıyordu artık.
Nehirde her başını çarptığı taş onu biraz daha yaralıyordu.

Keşke diyordu evime dönüş yolunu bulabilsem.
Acaba beni tekrar aralarına almazlar mı?
Tutunsam bir büyük damlaya?

Çaresi yok artık her yolu deneyecekti.
Bilmiyordu ki her umduğu çare,
Kişiliğinden bir parça götürecek
Ve onu belirsizliklere sürükleyecek…

Belki de sonsuzluğu bir buhar olarak yakalayacak?

Ankara – 09.02.2006