Ne kadar yakın olsan
O kadar uzaksın bana
Giyinmeden kırışıyor artık
Askıdaki ütülenmiş elbiseler
Perdeler pencerede sabahlıyor
Yıldızlar ise hep dünden kalma
Hazırlıksız yakalamış ölüm uykudaki gözlerimi
Uyansam şairim
Ölsem göçmen
Ve beynimdeki sen
Ve bilinmeyen bi nedenle eskiyor yüzün
Bir çayı demleyecek zaman kalmadı artık
Kahveyi ise kırk yıl önceki hatırıyla içiyorum
Ama baktığın fal hala çıkmadı ya da sen gördünde söylemedin üç vakte haber alacağımı
Evet yalancı sonbaharın
Yalandan yaprak dökmesi gibi yalandı senin sevmelerin
Ne sarıydı dökülen yaprak
Ne de döktüğün gözyaşı mavi
Sadece tuzluydu hayatın tadı
Ve bakmakla yetindim sadece karanlık, görüntü vermez aynalara
Gördüğüm manzara karanlığın ortasındaki sen ve senin yüzünden karanlık geçen günler
Bir bulut griliğindeydi sevişmeler
Sadece senden ve benden oluşuyordu
Sen siyah oluyordun ben beyaz
Geriye kalan koskoca rengarenk bir yalan